دیدن نداره حال و روز کسی ک چشم دیدن هیشکیو نداره
نمیدونم الان کجای دنیام
یجای دور و غریب
یجا ک ن کسی از خانوادم هس کنارم
ن کسی ک بفهمه دردمو
فقط دلخوشم ب این وبلاگ و این لپ تاپ ک تو هجوم بغضایی ک
دارن جر میدن گلومو
پناه آوردم از زیر بعضی از دردا ی این وبلاگ
ک بنظرم خیلیا دلشون میخاد این وبلاگم نداشته باشم
آهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ی نفس عمیق
بعضی وختا قشنگ خالیم میکنه
باید یادبگیرم ک چطوری دس تگون بدم برا چیزایی ک زمانی داشتم و
الان دارن میرن ک ناپدید شن
مث همیشه اصن نمیدونم ک چی دارم مینویسم
فقط باس بنویسم
انقد ک خود واژه ها دیگه تموم شن و خیالم راحت شه ک حرفی
دیگه نیس برا گفتن تو این پست